ALLEGORICAL PLAYS IN SANSKRIT

 

Allegorical plays in Sanskrit Drama Literature Introduction: Allegorical dramas in Sanskrit Literature a symbolic meaning with philosophical ideas at the background. Many scholars have observed that the poet अश्वघोषःAswaghosha has used the allegory in his dramas. In these type of dramas, more than the hero or other characters, the story embedded with a moral plays an important role. Through the characters of the play, a philosophical truth is established in the minds of readers. Prabodha Chandrodayam, Sankalpa Suryodayam, Chaitanya Chandrodayam, Amritodayam are such examples for the allegorical dramas. 

1. प्रबोधचन्द्रोदयम् Prabodha Chandrodayam: This is a unique drama in Sanskrit literature, written by Sri Krishna Mishra in 11th century A.D. There are six acts in this play and the theme of this play is that a war takes place between discrimination – विवेकः Viveka and ignorance – महामोहः Maha Moha. The war ends with the rise of Prabodha – प्रबोधः wisdom at the end. In this drama we see Mind has two wives-प्रवृत्तिः Activity and निवृत्तिः Repose. Confusion is the son of Pravritti and Discrimination is the son of Nivritti. These Page 31 two kings Moha and Viveka are always in clash and conflict and each of them always eager to increase their wealth and power that is their superiority. The assistants of Moha are कामः Kama, रतिः Rati, क्रोधः Krodha, अहिंसा Himsa, अहङ्कारः Ahamkara, दम्भः Dambha, लोभःLobha etc. With the help of these assistants Moha tried to defeat Viveka. On the other hand followers of Viveka are मतिः Mati, धर्मः Dharma, मैत्री Maitri, सन्तोषः Santosh, श्रद्धा Sraddha, क्षमा Kshama, भवतः Bhakti, उपविषद्Upanisad, वस्तुविचारः Vastuvichara etc. The battle field was Varanasi, By the help of Goddess Sarawati, Viveka’s group easily defeated चार्वाकः Charvak and other atheists. They were fully defeated. Also the inner foes such as Kama was also washed away by Kshama and Santosh. Last of all Viveka and Upanisad united eternally and Prabodhchandrodaya (Moonrise of true knowledge) appeared. Krishnamishra presents the theory of अद्वैतसिद्धान्तः Advaita Vedanta in his drama. It is an allegory based on philosophy. The dramatist is successful in his creation. There are variations of characters and incidents. But the dramaturgy is not hampered any where. He is unique and original in his thoughts of drama and its weaving. In this drama शान्तरसः Santa Rasa Page 32 (Sentiment)is mainly presented. But हास्यम् Hasya and other रसाः Rasas also we get here. 

2. सङ्कल्पसूयोदयम् Sankalpa Suryodayam : is the another allegorical play written by a Vaishnavite scholar श्रीमद्वेदान्तदेशिकः Sri Vedanta Desika – born in Kanchipuram of Tamilnadu. Through this drama, author tries to establish विशिष्टाद्वैतसिद्धान्तः Vishtadvaita Philosophy of Sri Ramanujacharya. The time of this play is calculated as 13th century A.D and the author has followed the style used by Krishna Mishra in the previous drama. 

3. A drama named चैतन्यचन्द्रोदयम्Chaitanya Chandrodayam, written in 16th Century A.D by the author कविकर्णपूरः Kavi Karna Pura is also an allegorical play. This drama depicts the Bhakti movement followed by श्रीचैतन्यमहाप्रभुः Sri Chaitanya Maha Prabhu of Bengal region. 

4. A play named अमृतोदयम्Amritodayam, written by the poet गोकुलनाथः Gokulanatha of 17th century A.D depicts the beauty of allegory. This drama is also propagating the teachings of Advaita Philosophy through the theme.

HAPPY ENDINGS BY MINITA SANGHVI

 

Author - MINITA SANGHVI

Genre - Literary & Contemporary fiction - Romance

Publisher - Harper Collins

Book buy link - @Amazon

The romantic novel HAPPY ENDINGS by MINITA SANGHVI befits all the characteristics feature of the genre. A book of romance covers all the incidents that usually occur in the love life of two people. The love that started from  the childhood, how it evolved, expressed, and engaged for the rest of the life is finely put into words with touch of delicate emotions and sentiments.

The book is published by Harper Collins India who has successful expertise in the publishing field with 30 years of work. The book is considered to be the first lesbian romance novel to be published in India states the Google.

The Author Minita Sanghvi loves reading, writing and learning. She holds a PhD from University of North Carolina Greensboro and a Graduate certificate in Feminist Studies from Duke.

The Novel Happy endings carries the Indian love story with apt usage of Hindi words, Bolly wood director, actor, writer and the media as well as the relatives & neighbors which is a definite style to keep the Indian readers engaged till the end. 

I quote "Monday morning there was a theory brewing on the internet fueled by pictures from the Big B Award and Allie's Instagram picture with the four of them. Some one had pointed out that after that night Allie had broken up with Krish. And that Kabeer and Mahek were now broken up. And was Krish responsible for this ?"

A dramatic love story of a bolly wood film star and an award winning author is presented before the readers fully packed with all the essentials of a powerful romantic drama.

The book has little more than 300 pages with a fine diction and firm plot. It has a page The director, an epilogue,  Author's note  along with the details of the author and the publisher. All the 27 chapters move ahead in a steady speed in the company of the good number of characters.

The author takes the readers through Classics both in Bolly wood and Literature.  Few lines from the Lyrics of Bolly wood Icon Raj Kapor's songs  leave a lasting impression of the strong romantic feel of the characters.

With regard to Literature author first connects to Shakespeare's Romeo Juliet as they were considered as the epitome of Love, but gently moves on  later to justify the title with the support of the Jane Austen's Pride and Prejudice. Here I quote :

'She got out her copy of Romeo Juliet and was about to put the rose in it when Krish cried out loudly, "stop! What are you doing?"

"What ? what happened?" Mahi looked up, confused.

"Not in that ! That's a tragedy! They both die. Here, Krish quickly pulled another of Mahi's book out of her school bag and handed it to her.

"Pride and Prejudice?"

It has a happy ending. Don't you want a happy ending to your love story?" Krsih looked at Mahi meaning fully.  Ahh, finally, thought Mahi."

Pride and prejudices and Romeo Juliet are from Comedy and Tragedy -the two genres of literature that traces their origins back to the Ancient Greece. In simple terms, the main difference between comedy and tragedy is that the comedy is a humorous story with a happy ending while a tragedy is a serious story with a sad ending.

In general happy endings are preferred by many as they provide hope, instilling the belief that obstacles can be overcome, love can last, fences can be mended, and good can triumph.

Here also the author is successful in instilling the seed of hope and triumph.

(  This blog post  is a part of Blog Chatter's book review-  https://www.theblogchatter.com/book-review-program-from-blogchatter)

विशाखदत्तस्य रूपकम् मुद्राराक्षसम् - MUDRA-RAAKSHASAM THE PLAY OF VISAAKHADATTHA

                                                      

            Vasakhadatta is the author of the play called ‘maud`araxasama\\’ (Mudrarakshasam). It consists of seven acts. It depicts the attempt of Chanakya for compelling ‘raxasa:’ (Rakshasa) the hereditary minister of Nanda’s to become the minister of ChandraGupta Maurya. In this attempt Chanakya succeeds by a series of devices employing his signet ring ³mauda`´ of Rakshasa himself. Hence the title Mudrarakshsam is given to the play. ‘ivaSaaKd<a:’ must have lived before 573 A.D., the year of death of the great astronomer Varahamihira. ‘ivaSaaKd<a:’ describes in his drama the city Pataliputra as prosperous and a flourishing city. During the visit of Chinese pilgrim Heuen Tsang the city was in ruins while it was in a flourishing condition during the visit of Fa-hien about 400 A.D. All these prove that ‘ivaSaaKd<a:’ must have lived in the 4^th Century A.D., under the Gupta emperors.

‘ivaSaaKd<a:’s Mudrarakshasasam is one of very rare plays with apurely political theme. Subtle plot construction and the well-knit scenes give an individual stamp to the play. The style of the play is simple, full of vigour and force.

For more details about the play and its author read here. 

The contents of the Acts can be read in detail here.

भट्टनारायणस्य रूपकम् - BHATTANARAYANA'S PLAY

                                                          

            Battanarayana is the author of Venisamharam - ‘vaoNaIsaMharma\’ in six acts describing the events of Mahabharatam leading to the winding up of the braid of Draupadi by Bhima. She untied it in the gambling hall swearing that she would not tie it till Duryodhana’s death. Bhima kills Duryodhana and ties her braid. Hence the title. This incident is the creation of the dramatist. Bhima is glorified and contrasted from the weak Duryodhana whose sensuous love is depicted in the second act. The chief merit of this play is individuality of character. The main sentiment is heroism.  Bhattanarayana’s style belongs to Gauda type. His language is forcible and vigorous. He was invited by the King Adisura of Bengal to perform a sacrifice to avert the evil effects of the famine. This King lived about 650 A.D. Vamana (800 A.D.) is the earliest rhetorician to quote him. Hence his date may be fixed at 650 A.D.

शूद्रकस्य रूपकम् मृच्छकटिकम् - MRCCHAKATIKAM A PLAY BY SUDRAKA THE KING

 

Shudraka is a great dramatist whose reputation is next only to great Kalidasa. He is believed to be the King of Ujjain. He is the author of ‘maRcCkiTkma\’ (Mrcchakatikam). It is a Prakarana type of  play in 10 acts depicting the love of a poor young Brahmin Charudatta and a rich Courtesan Vasantasena who also reciprocates his love. It is a love plot interwoven with a political plot according to which the reigning King is deposed by a political prisoner. The incident where Vasantasena keeps her jewels in the toy cart made of mud belonging to Rohasena, Charudatta’s son, leads to an order of execution of Charudatta on the alleged charge of having murdered Vasantasena for her jewels justifies the title. The scenes describing the theft, gambling and the search by the policemen for the escaped convict are very realistic. The author’s knowledge in music, gambling and astronomy is well presented. Effective characterisation, vigorous action, graphic description and the simple and clear diction make the drama very realistic.

राजशेखरस्य रूपकानि - The Plays of Rajasekhara

Rajasekhara belongs to  the Yayavariya - ‘yaayaavarIya’ princely family that flourished in the first half of the 10^th Century A.D. He himself states that he was the teacher of Nirbhaya, (900 A.D.) the Pratihara King. He married Avantisundari an accomplished lady of the Cchamana family. He is the author of six dramas of which only four are available. They are Karpuramanjari, Bala Ramayana, Viddhasala Bhanjika and Bala Bharata. The fifth play Harivilasa is lost and the name of the last one is not known. 

Karpura-manjari is a sattaka describing the love of Chandapala and princess Karpuramanjari.  This play contains four Acts called Javanikantara. It tells us how the king Candapala marries Karpura-Manjari contains four Acts called Javanikantara. It tells us how the king Candapala marries Karpura-manjari, the daughter of the Kuntala King, and thus becomes a paramount sovereign. The jealousy of the queen, and the machinations that bring the king and the heroine together, from the plot of the Play, the Adbhuta Rasa is represented by the sorcerer Bhairvananda and his tricks. It is an earlier play of the poet and was not , like his other plays, acted at the request of the king, but by the wish of the poet's wife Avantisundari.

Bala Ramayana is in ten acts and is called MahaNatakam. The prologue is of the size of an act and each act is that of a Natika. 

Viddhasala Bhanjika is a Natika depicting the love of Vidyadharamalla for two princesses Mrgankavali and Kuvalayamala. 

Bala Bharata is in two acts dealing with the story of the Pandavas up to the gambling match. Though poor in the creation of a plot, Rajasekhara is clever in commanding a graceful style. He uses some of the expressions current then in the Gujarati and other languages. 

Rajasekhara's another famous work is on Poetics - Kavya-Mimaamsa:

 Kavya-Mimaamsa is written in sūtra style i.e. Kouṭilya’s Arthaśāstra and Vātśāyana’s Kāmasūstra and is a kind of practical handbook for budding poet. But its interest lies much deeper than it’s just being a work on the education of the poet or a practical manual on the writing poetry. This work is divided into eighteen adhikaraṇas but in present, only the first adhikaraṇas (Kavi-rahasya) is available. In the commencement of this work the author summarize the description of poetry.

हर्षवर्धनस्य रूपकानि - Plays of the King Harsha Vardhana

         

Harshavardhana referred to as Harshadeva, was the King of Sthanvisvara between 606 and 648 A.D. He was himself a man of letters and patronised Bana, Mayura, Matangadivakara and others. He is the author of a Nataka Nagananda and two Natikas Ratnavali and Priyadarshika. Bana’s reference to his patron as a writer and Hieun Tsang’s mentioning the Nagananda as Harsha’s work set aside their alleged authorship of Bana or any other poet in the court of Harsha.

Facts about Harshavardhan (Reign: 606 A.D. to 647 A.D.)

King Harshavardhan was born in 590 A.D. to Prabhakar Vardhana, the founder of the Vardhana Dynasty.

He was born Hindu but started embracing the Mahayana Buddhism religion later in his life.

He got married to Durgavati.

King Harshavardhan was a father of two sons and a girl.

Both his sons were killed by his own ministers.

His daughter got married to the King of Vallabhi.

Xuanzang, a Chinese Buddhist traveller, enormously praised the deeds of King Harshavardhan in his writings.

Harshavardhan was a very generous man and an accomplished writer who was credited with a few Sanskrit works like the Nagananda, Ratnavali, and Priyadarshika.

He was a wise and capable administrator and a military conqueror.

He truly supported Nalanda University.

King Harshavardhan was officially the last king to rule such a vast empire before the Muslims invaded parts of the country.

Ascension

The Ascension of King Harsha

After the death of Harsha's father, Prabhakar Vardhana, the throne of Thanesar was ascended by his elder son Rajyavardhana.

Prabhakar's daughter Rajyashri was married to the Makuhari king, Grahavarman. The Gauda King Sasanka incapacitated and killed King Grahavarman and took Rajyashri as a prisoner.

The capture of Rajyashri prompted King Rajyavardhana to fight against Sasanka. Unfortunately, Rajyavardhana was defeated and was killed by Sasanka.

This led to the ascension of Harshavardhan over the throne of Thanesar, (present-day Haryana) at the age of 16 years old in 606 A.D.

King Harshavardhan could not tolerate such an affront on his family and vowed to avenge the murder of Rajyavardhana and rescue his sister Rajyashri.

He forged an alliance with the King of Kamarupa called Bhaskaravarman to defeat the Gauda King Sasanka.

King Harshavardhan and Bhaskaravarman marched against the treacherous King, which led Sasanka to leave for Bengal. Harsha then finally became the king of Kannauj as well.

 

King Harshavardhan's Empire

After obtaining control over Kannauj, Harshavardhan united the two kingdoms of Thanesar and Kannauj.

 

 

Harsha then moved the capital of his kingdom from Thanesar to Kannauj.

North India later got divided into several small kingdoms after the fall of the Guptas.

King Harshavardhan managed to unite most of the kingdoms under his command.

He also annexed the kingdoms of Bengal, Bihar, and Odisha after the death of Sasanka.

Harshavardhan defeated the Vallabhi King of Gujrat and both signed a truce by accepting the marriage proposal between Harsha's daughter and King Dhruva Bhatta.

Harsha's dream of capturing the South territories, however, remained unsuccessful as he was defeated by Pulakesin II, the Chalukya King in 618-619A.D. And his defeat marked the limit of his territories in the South up to the Narmada River.

Feudalism in India

It was during the reign of King Harshavardhan (606-647 A.D.) when feudalism was introduced in India. Harshavardhan ruled over two different types of territories. The first category holds those territories that were directly under the control of Harsha's command. The second type of territory includes the ones that were feudatories.

The Naagananda in five acts depicts Jeemutavahana as a self-sacrificer. He lays down his life to save a snake Sankachuda from Garuda. He is restored to life through the grace of Gauri. This play is considered the best of Harsha’s three plays.

 

The direct territories of Harsha include the territory of Rajputana, Bengal, Gujrat, Kalinga, and the Central Provinces.

The feudatory territories include Kashmir, Sind, Nepal, and Jalandhar.

The Death of King Harshavardhan

King Harshavardhan died in 647 A.D. after ruling for 41 long years. Since both his sons were killed by the ministers, Harsha died without any true heir to the throne. This made Arjuna, one of the chief ministers, ascend the throne of Harsha's kingdom. But soon in 648 A.D., the kingdom was attacked by the Tibetians and Arjuna was incapacitated and was captured as a prisoner. This led to the fall of King Harsha's empire.

The Ratnavali in four acts deals with the love of Sagarika, the princess of Simhaladwipa and Udayana of Kausambi. The play is modelled upon the Malavikagnimitram of Kalidasa. The vision conjured by the magician and the change of costume taken up by Sagarika to escape being detected vy Vasavadatta are invented by the author. Sagarika’s identity got established by her gem-necklace (Ratnavali) which gives the title to the play.

The Priyadarshika also deals with Udayana’s love. Here Aranyika is the beloved to enjoy the King’s love. In the presence of the queen Vasavadatta, her marriage with Udayana is enacted. Aranyika plays the role of the queen and Udayana plays his own part undetected by the queen.

20 SLOKAS PRESENTING THE PROMINENT FEATURES OF THE LORD KRISHNA

 

 

 

  

Divyadesam is a holy place where the Lord Vishnu resides with different postures or forms and the Lord is being praised and sung His glory (Naalaayira Divya Prabandham) by the famous twelve Shri Vaishnava Saints so called as Azhvars in Tamil. There are about 108 Divyadesams among Shri Vaishnava Temples, in India and Nepal.  Among them, Tiruvallikkeni in Chennai is a Divyadesam where the Lord Sri Partha Sarathi is the presiding deity.  Peyaazhvar, Thirumazhisaiyazhvar and Thirumangai Azhvar sang pasurams (Holy Hymns in Tamil) here in praising the presiding deity.  The speciality of the temple is such that pilgrims from around the world throng here to have the darshan of the Lord.  

Apart from Azhvars, there are many scholars, poets, musicologists who rendered several compositions of slokas, keerthanas and pasurams on the Lord Gitachaaryan.  Likewise, in the year 2022, a Sanskrit scholar has composed twenty stanzas on the Lord with the title Sri Paartha Saarathi Prapatthi in Sanskrit language abiding to the rules of the metres like Sragdharaa, Vasantha Thilakam and Indra Vajra.

These twenty stanzas finely covers the Annual festival  (Brahmotsava) when the Lord Sri Paartha Saarathi is taken out in procession in different vehicles (Vaahanams).  Each stanza deals with a beauty and the wonderful sight of the Lord adorning His vehicles.  The translation and the transliteration of the Sanskrit stanzas in Tamil is also given below.

Readers can reach the author G Gopala Krishna for English and Sanskrit Commentaries.

श्रीपार्थसारथिप्रपत्तिः

श्रीशश्चासौ विकुण्ठो हरिरिति कथितो दीक्षया त्रायमाणः

शस्त्रैश्चक्रादिरूपैश्चरति कथमिहाश्चर्यभूतं विचित्रम्।

युद्धक्षेत्रे निरस्त्रस्तुरगखुररजोऽलङ्कृतश्रान्तदेही

वर्मीकृत्यस्वदेहं विजयमवति यस्सारथिः पातुनस्सः।।

        

        

धर्माय लोकमवतीर्य विचित्रकेलिः              यद्भाःप्रभावफलितोऽयमुदीरितोऽत्र

दूतस्ततोऽपि मनुजस्य बभूव सूतः।          साक्षीति धाम जगतो महतां गुणानाम्।

तं धर्मरक्षकमधिष्ठितधर्मपीठं                  बिभ्राजमानमिनमण्डलमध्यवृत्तं

पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये ।।  १       पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। ७

 

वस्त्रापहारविधया शिखिपिञ्छमौलिः         संसारघोरमरुभूमिषु दह्यमानः

देहाभिमानमपनीय कृपां चकार ।              तापत्रयैस्तपनतप्त इवौषधीशम्।

आरूढनीपममलं तमनन्तवीर्यं                  पूर्णेन्दुनन्दनमिमं ह्यधिरूढचन्द्रं

पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।।   २       पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। ८

 

देव्या श्रिया वसुधया परिसेव्यमानम्         योनिस्समस्तजगतां जननीयसि त्वं

आसीनमादिपुरुषं प्रथितप्रभावम्।             पुष्णासि लोकममृतेक्षणशीतदृग्भिः।

शेषित्वबोधनधिया भुजगाधिरूढं               त्वां मातृरूपिणमसीमदयान्तरङ्गं

पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। ३          पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। ९

        

चाणूरमुष्टिकबकासुरचेदिपान् वै               आबालगोपवनितारमणाद्धि रामः

व्यापाद्य सिंह इव मत्तगजान् बभौ यः।      कोदण्डदण्डरहितोऽपि धनुर्बभञ्ज।

ब्रह्मादिवन्दितमधिष्ठितसिंहपृष्ठं           दुःखापहं हनुमदंसगतं हरीशं

पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।।  ४        पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।।  १०

 

आकाशमार्गमधिगम्य विभासमानं           आनन्दपूर्णनिलये परमे विमाने

वेदान्तवेद्यमिह गोपजनैश्चरन्तम् ।        आसेविताङ्घ्रियुगलं रमणीयगात्रं।

आरुह्य तार्क्ष्यमिभरक्षणसाक्षिभूतं           प्राप्यं ह्युपायमतुलं भवरोगवैद्यं

पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। ५         पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।।  ११

 

लोकस्य दुःखमपनेतुमुदारचेताः               पापानि कुञ्जरवद् अद्भुतपाटवानि

गीतासुधामुपदिदेश तमोऽरुणच्च।            कामादिषड्रिपुवशात् समुपार्जितानि।   

हंसाधिरूढमसितञ्च तमायताक्षं               मोक्तुं च मामघगजाद्धि गजाधिरूढं

पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। ६ पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। १२

        

चक्राणि यस्य विलसन्ति जगद्रथस्य         देव्योश्च कोमलतनू परिषेचयन्तं

वेदाश्च वाजिन इनोडुपती च केतुः।            प्रेमातिशायितदृशा शिबिकाधिरूढम्।
धर्मोहि तद्रथिकपालितलोकहेतुः               पीयूषपूर्णकमलायतचारुनेत्रं

पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। १३       पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। १६

 

यत्सत्त्वमर्चितपदं चिदचिच्छरीरं              रत्नानि गर्वितमनांस्युपगम्य तं वै

नन्दस्य धाम्न्यलकशोभितमुग्धरूपम्।         अश्मानिकश्मलयुतान्यविदुस्स्वभावम्।

लीलाकलापनवनीतविलिप्तदेहं                वज्रैरलङ्कृततनुं वरदं वदान्यं

पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। १४       पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। १७

 

अश्वोऽपि निग्रहविदो वशमेति लोके          यः कैरविण्यनतिदूरविराजमानः

यानीन्द्रियाणि तु ममातिबलान्वितानि।         श्रीभूसमेतशरणागतकल्पवृक्षः।

आरूढवाजिनमिमानि निरोद्धुकामः          श्रीपादचिह्नितवरैःपरिचर्यमाणः

पार्थस्य सारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। १५       तं पार्थसारथिमहं शरणं प्रपद्ये।। १८

 

यः स्तौति कृष्णं ह्यनया प्रपत्त्या भक्त्या च गोविन्दपदाश्रितस्सन्।

दुःखानि मुञ्चन्ति तदीक्षणेन कल्याणमाप्नोति तमीडकञ्च।।

 

ஸ்ரீபார்த்தஸாரதிப்ரபத்தி:

ஸ்ரீஶஶ்சாஸௌ விகுண்டோ ஹரிரிதி கதிதோ தீக்ஷயா த்ராயமாண:

ஶஸ்த்ரைஶ் சக்ராதிரூபைஶ் சரதி கதமிஹாஶஂசரஂயபூதம் விசித்ரம் |

       யுத்தக்ஷேத்ரே நிரஸ்த்ரஸ் துரககுரரஜோ(அ)லங்க்ருதஶ்ராந்த தேஹீ

       வர்மீக்ருத்ய ஸ்வதேஹம் விஜயமவதி யஸ் ஸாரதி: பாது நஸ் ஸ: ||

தர்மாய லோகமவதீர்ய விசித்ரகேளி:

தூதஸ்ததோ(அ)பி மனுஜஸ்ய பபூவ ஸூத: |

            தம் தர்மரக்ஷகம் அதிஷ்டித தர்மபீட

             பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே ||  1

 

          வஸ்த்ராபஹாரவிதயா ஶிகிபிஞ்சமௌளி:

            தெஹாபிமானம் அபனீய க்ருபாம் சகார |

            ஆரூடநீபமமலம் தமநந்தவீர்யம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 2

 

          தேவ்யா ஶ்ரியா வஸுதயா பரிஸேவ்யமாநம்

            ஆஸீநம் ஆதிபுருஷம் ப்ரதிதப்ரபாவம்|

            ஶேஷித்வபோதநதியா புஜகாதிரூடம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 3

         

          சாணூர முஷ்டிக பகாஸுர சேதிபான் வை

            வ்யாபாத்ய ஸிம்ஹ இவ மத்தகஜான் பபௌ ய:|

            ப்ரஹ்மாதி  வந்திதம் அதிஷ்டிதஸிம்ஹப்ருஷ்டம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 4

 

            ஆகாஶமார்கம் அதிகம்ய விபாஸமானம்

            வேதாந்தவேத்யமிஹ கோபஜனைஶ் சரந்தம்|

            ஆருஹ்ய தார்க்ஷ்யம் இபரக்ஷண ஸாக்ஷிபூதம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே|| 5

 

            லோகஸ்ய து:க்கம் அபனேதும் உதாரசேதா:

            கீதாஸுதாம் உபதிதேஶ தமோ(அ)ருணச்ச|

            ஹம்ஸாதிரூடம் அஸிதம்ச தமாயதாக்ஷம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே|| 6

 

          யத்பா:ப்ரபாவ பலிதோ(அ)யமுதீரதோ(அ)த்ர

            ஸாக்ஷீதி தாம ஜகதோ மஹதாம் குணானாம்|

            பிப்ராஜமானம் இனமண்டலமத்யவ்ருத்தம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே|| 7

 

          ஸம்ஸாரகோரமருபூமிஷு  தஹ்யமான:

            தாபத்ரயைஸ் தபனதப்த இவௌஷதீஶம் |

            பூர்ணேந்துநந்தனமிமம் ஹ்யதிரூடசந்த்ரம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 8

 

          யோநிஸ் ஸமஸ்த ஜகதாம் ஜனனீயஸி த்வம்

            புஷ்ணாஸி லோகம் அம்ருதேக்ஷணஶீதத்ருக்பி:|

         த்வாம் மாத்ருரூபிணம் அஸீமதயாந்தரங்கம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 9

 

            ஆபாலகோபவனிதாரமணாத்தி ராம:

            கோதண்டதண்டரஹிதோ(அ)பி தநுர்பபஞ்ஜ|

            து:க்காபஹம் ஹனுமதம்ஸகதம் ஹரீஶம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 10

 

            ஆநந்தபூர்ணநிலயே பரமே விமாநே

            ஆஸேவிதாங்க்ரி்யுகளம் ரமணீயகாத்ரம்|

            ப்ராப்யம் ஹ்யுபாயமதுலம் பவரோகவைத்யம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 11

 

          பாபானி குஞ்ஜரவத் அத்புதபாடவானி

            காமாதிஷடஂரிபுவஶாத் ஸமுபார்ஜிதானி|

            மோக்தும் ச மாம் அககஜாத்தி கஜாதிரூடம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே|| 12

 

          சக்ராணி யஸ்ய விலஸந்தி ஜகத்ரதஸ்ய

            வேதாஶ்ச வாஜின இனோடுபதீ ச கேது: |

            தர்மோ ஹி தத்ரதிகபாலிதலோகஹேது:

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே|| 13

 

          யத்  ஸத்த்வமர்சிதபதம் சிதசித் ஶரீரம்

            நந்தஸ்ய தாம்ந்யலக ஶோபித முக்தரூபம்|

            லீலாகலாபநவநீதவிலிப்ததேஹம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே||  14

 

            அஶ்வோ(அ)பி நிக்ரஹவிதோ வஶமேதி லோகே

            யாநீந்த்ரியாணி து மமாதிபலான்விதானி|

            ஆரூடவாஜினம் இமானி நிரோத்துகாம:

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 15

 

          தேவ்யோஶ்ச கோமலதநூ பரிஷேசயந்தம்

            ப்ரேமாதிஶாயித த்ருஶா ஶிபிகாதிரூடம்|

            பீயூஷபூர்ணகமலாயதசாருநேத்ரம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 16

 

          ரத்னானி கர்விதமநாம்ஸி உபகம்ய தம் வை

            அஶ்மானி கஶஂமலயுதானி அவிதுஸ்ஸ்வபாவம்|

            வஜ்ரைரலங்க்ருததநும் வரதம் வதான்யம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 17

 

          ய: கைரவிண்யநதிதூரவிராஜமாந:

            ஸ்ரீபூஸமேதஶரணாகதகல்பவ்ருக்ஷ:|

            ஸ்ரீபாதசிஹ்னிதவரை: பரிசர்யமான:

            தம் பார்த்தஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே ||  18

 

ய: ஸ்தௌதி க்ருஷ்ணம் ஹ்யநயா ப்ரபத்யா பக்த்யா ச கோவிந்தபதாஶ்ரிதஸ் ஸன்|

து:க்கானி முஞ்சந்தி ததீக்ஷணேன கல்யாணமாப்நோதி தமீடகஞ்ச ||

 

  

ஸ்ரீபார்த்தஸாரதிப்ரபத்தி:

 

ஸ்ரீஶஶ்சாஸௌ விகுண்டோ ஹரிரிதி கதிதோ தீக்ஷயா த்ராயமாண:

ஶஸ்த்ரைஶ் சக்ராதிரூபைஶ் சரதி கதமிஹாஶஂசரஂயபூதம் விசித்ரம் |

யுத்தக்ஷேத்ரே நிரஸ்த்ரஸ் துரககுரரஜோ(அ)லங்க்ருதஶ்ராந்த தேஹீ

வர்மீக்ருத்ய ஸ்வதேஹம் விஜயமவதி யஸ் ஸாரதி: பாது நஸ் ஸ: ||

திருமகள்நாதனென்றும் வைகுண்டனென்றும் ஹரி என்றும் சொல்லப்படுபவனும், சக்ரம் முதலிய வடிவங்களுடன் கூடிய ஆயுதங்களால் அனைவரையும் காக்கவேண்டும் என்ற தீர்மானங்கொண்டு இங்கு(திருவல்லிக்கேணியிலே) எப்படி ஸஞ்சரிக்கின்றான் என்பதே வியப்பு. மேலும் போர்க்களத்தில், ஆயுதங்களைத் தரிக்காமலும், குதிரைகளின் குளம்புகளால் ஏற்பட்டப் புழுதிகளால் அலங்கரிக்கப்பட்ட களைத்த உடம்பையுடயவனும், தனது உடம்பையே தனக்கு கவசமாகக் கொண்டு எவன் ஒருவன் தேரோட்டியாயிருந்து அர்ஜுனனைக் காப்பாற்றினானோ அந்த பார்த்தஸாரதியான பகவான் ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் நம்மைக் காப்பாற்றட்டும்.

            தர்மாய லோகமவதீர்ய விசித்ரகேளி:

            தூதஸ்ததோ(அ)பி மனுஜஸ்ய பபூவ ஸூத: |

            தம் தர்மரக்ஷகம் அதிஷ்டித தர்மபீடம்

             பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே ||  1

தர்மாதிபீடம் - வியக்கத்தக்க விளையாட்டையுடையவனும், தர்மத்தைக் காக்க இவ்வுலகில் அவதரித்தவனும், மேலும் மனிதர்களுக்காகத் தூதுவனாகவும், தேரோட்டியாகவும் விளங்கியவன் எவனோ, அந்த தர்மத்தைக் காபாற்றியவனும், தர்மபீடத்தை நிலை நிறுத்தியவனும், அர்ஜுனனுக்குத் தேரோட்டியுமான  ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியைத் தஞ்சமடைகின்றேன்.

            வஸ்த்ராபஹாரவிதயா ஶிகிபிஞ்சமௌளி:

            தேஹாபிமானம் அபனீய க்ருபாம் சகார |

            ஆரூடநீபமமலம் தமநந்தவீர்யம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 2

புன்னைமரவாஹனம் - மயிலிறகைத்தலையில் சூடியவனும், உடல்மேலுள்ள பற்றைப் போக்க கோபியர்களின் துணிகளை, அவர்கள் தடாகத்தில் குளிக்கும்போது, நீபம் என்னும் கடம்பமரத்தின் மேலேறி அபகரித்துச் சென்று ஒளித்தவனும், எல்லையற்ற வீரம் கொண்டவனும் அர்ஜுனனுக்குத் தேரோட்டியுமான ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியை அடைக்கலம் கொண்டேன்.

          தேவ்யா ஶ்ரியா வஸுதயா பரிஸேவ்யமாநம்

            ஆஸீநம் ஆதிபுருஷம் ப்ரதிதப்ரபாவம்|

            ஶேஷித்வபோதநதியா புஜகாதிரூடம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 3

ஶேஷவாஹனம் - ஸ்ரீதேவிபூதேவியுடன் ஸேவைத் தருபவனும், ஆதிபுருஷனும், புகழப்படும் பெருமைகளைக் கொண்டவனும், அனைத்து ஜீவராஶிகளுக்கும் யஜமானனாக இருக்கும் தன் நிலையை உணர்த்த ஆதிஶேஷன் மீது அமர்ந்திருப்பவனும், அர்ஜுனனுக்குத் தேரோட்டியுமான பார்த்தஸாரதியை நான் அடைக்கலம் கொண்டுள்ளேன்.

          சாணூர முஷ்டிக பகாஸுர சேதிபான் வை

            வ்யாபாத்ய ஸிம்ஹ இவ மத்தகஜான் பபௌ ய:|

            ப்ரஹ்மாதி  வந்திதம் அதிஷ்டிதஸிம்ஹப்ருஷ்டம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 4

ஸிம்ஹவாஹனம் - மதங்கொண்ட யானைகளை சிங்கம் ஒன்று நொறுக்குவதைப் போல், சாணூரன், முஷ்டிகன், பகாஸுரன், சிசுபாலன் முதலான தீயவர்களைக் கொன்று, ப்ரஹ்மா முதலானவர்களால் வணங்கத்தக்க ஸிம்ஹவாஹனத்தின்  மீது அமர்ந்தவனும், அர்ஜுனனது தேரோட்டியுமான பார்த்தஸாரதியை நான் தஞ்சம் அடைகின்றேன்.

            ஆகாஶமார்கம் அதிகம்ய விபாஸமானம்

            வேதாந்தவேத்யமிஹ கோபஜனைஶ் சரந்தம்|

            ஆருஹ்ய தார்க்ஷ்யம் இபரக்ஷண ஸாக்ஷிபூதம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே|| 5

கருடவாஹனம் - வான்வழியே மேற்கொண்டு, கஜேந்த்ரனைக் காப்பாற்றியதற்கு ஸாக்ஷியாக விளங்கிய கருடன் மீது அமர்ந்து, வேதாந்தங்களால் அறியத்தகுந்தவனாயிருநஂதுமஂ, கோபர்களுடன் உலவுபவனும், அர்ஜுனனது தேரோட்டியுமான  பார்த்தஸாரதியை நான் சரணடைகின்றேன்.

            லோகஸ்ய து:க்கம் அபனேதும் உதாரசேதா:

            கீதாஸுதாம் உபதிதேஶ தமோ(அ)ருணச்ச|

            ஹம்ஸாதிரூடம் அஸிதம்ச தமாயதாக்ஷம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே|| 6

ஹம்ஸவாஹனம் - இப்பூவுலகின் துன்பத்தைப் போக்குவதற்காக, வள்ளல் மனம்படைத்து பகவத்கீதையை உபதேசித்தவனும், அதனால் அறிவினஂமை என்னும் இருளை ஒடுக்கியவனும், அன்னப்பறவையின் மீது அமர்ந்தவனும், கருநிறத்தவனும், அகன்ற கண்களையுடயவனும், அர்ஜுனனுடையத் தேரோட்டியுமான பார்த்தஸாரதியை நான் சரணடைகின்றேன்.

          யத்பா:ப்ரபாவ பலிதோ(அ)யமுதீரதோ(அ)த்ர

            ஸாக்ஷீதி தாம ஜகதோ மஹதாம் குணானாம்|

            பிப்ராஜமானம் இனமண்டலமத்யவ்ருத்தம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே|| 7

சூர்யப்ரபைவாஹனம்: - யாரொருவருடைய ஒளிபொருந்திய பெருமைகளால் பலன் இது என்று சொல்லப்பட்டும் அதைக் கண்கூடாக பெருமையான  குணங்களின் இருப்பிடமாகத்திகழ்வதும், சிறந்து ப்ரகாஶிக்கின்ற ஸூர்யனுடைய மண்டலத்தின் நடுவில் அழகாகத்  திகழ்பவனும்,  பார்த்தனுக்குத் தேரோட்டியவனுமான  ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியை ஶரணம் அடைகின்றேன்.

          ஸம்ஸாரகோரமருபூமிஷு  தஹ்யமான:

            தாபத்ரயைஸ் தபனதப்த இவௌஷதீஶம் |

            பூர்ணேந்துநந்தனமிமம் ஹ்யதிரூடசந்த்ரம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 8

சந்த்ரப்ரபை வாஹனம் - பிறப்பிறப்புடைய கோரமான  பாலைவனங்களில் கொளுத்தும் சூட்டிலிருந்து, ஆதஂயாதஂமிகமஂ ஆதிதைவிகமஂ ஆதிபௌதிகமஂ என்னும் மூன்றுவிதக் கொடியதாபம் என்னும் சூரியனால் தபித்து துயரடைந்தவர்களுக்குக் குளிர்ச்சியை ஊட்டவல்ல சந்திரன் போன்றவனும், முழுநிலாவைப்போல் மகிழ்ச்சியை அளிப்பவனும், அல்லிமலரையுடைய திருவல்லிக்கேணியில் சந்த்ரனின் மீது பவனி வருபவனும், அர்ஜுனனுக்குத் தேரைச் செலுத்தியவனுமான, ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியை தஞ்சம் அடைகின்றேன்.

          யோநிஸ் ஸமஸ்த ஜகதாம் ஜனனீயஸி த்வம்

            புஷ்ணாஸி லோகம் அம்ருதேக்ஷணஶீதத்ருக்பி:|

         த்வாம் மாத்ருரூபிணம் அஸீமதயாந்தரங்கம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 9

மோஹினீ அவதாரம் - அனைத்து மக்களுக்கும் பிறக்கக் காரணமாயுள்ள தாயைப் போன்று நடந்துக்கொள்ளும் நீ,உனது அமுதக்கடைக்கண்களின் குளிர்ச்சியான  பார்வையால் அனைவரையும் போஷிக்கிறாய். எல்லையற்ற கருணையைத் தன்னகத்தே கொண்டு அன்னையுருவம் கொண்டவனும், அர்ஜுனனுக்காகத்  தேரைச் செலுத்தியவனுமான ஸ்ரீ பார்த்தஸாரதியான  உன்னைச் சரணடைகின்றேன்.

            ஆபாலகோபவனிதாரமணாத்தி ராம:

            கோதண்டதண்டரஹிதோ(அ)பி தநுர்பபஞ்ஜ|

            து:க்காபஹம் ஹனுமதம்ஸகதம் ஹரீஶம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 10

ஹனுமந்த வாஹனம் - குழந்தைகள் முதற்கொண்டு, கோபர்கள் மற்றும் கோபியர்களுடன் விளையாடி மகிழ்விக்கும் குணமுடையான் என்பதாலும் பகவான் ராமனைப்போன்று தான் கோதண்டம் என்னும் வில்லை முறிக்கவில்லையென்றாலும் கம்ஸனுடைய   தநுர்யாகத்தில் வில்லையொடித்தான். அப்படி அந்த ராமனாக அனுமனின் தோளின் மீது அமர்ந்து விளங்கும், குரங்குகளின் தலைவனுக்கெல்லாம் தலைவனும், துயரத்தை நீக்குபவனும், அர்ஜுனனது தேரோட்டியானவனுமான  ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியைச் சரணடைகின்றேன்.

            ஆநந்தபூர்ணநிலயே பரமே விமாநே

            ஆஸேவிதாங்க்ரி்யுகளம் ரமணீயகாத்ரம்|

            ப்ராப்யம் ஹ்யுபாயமதுலம் பவரோகவைத்யம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 11

ஆனந்தவிமானம் - ஆனந்தம் முழுவதுமாய் பரந்து விளங்கும் ஆனந்த விமானத்தில் எல்லோராலும் வணங்கக்கூடிய திருவடிகளை உடையவனும், அழகிய திருமேனியுடையவனும், ப்ராப்யனும் அதாவது அடையக்கூடியவனும், ப்ராப்யோபாயமானவனும் அதாவது அடைவதற்கேற்ற  உய்யும் வழியாயிருப்பவனும் இப்பிறவிப்பெருங்கடலால் ஏற்பட்ட நோயை அகற்றும் மருத்துவனும், அர்ஜுனனுக்காகத் தேரோட்டியவனுமான ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியைச் சரணடைகின்றேன்.

          பாபானி குஞ்ஜரவத் அத்புதபாடவானி

            காமாதிஷடஂரிபுவஶாத் ஸமுபார்ஜிதானி|

            மோக்தும் ச மாம் அககஜாத்தி கஜாதிரூடம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே|| 12

யானைவாஹனம் - பாபங்கள் யானையைப் போன்று பெரியதாக வியக்கவைக்ககூடியவை, அத்தகைய பாவங்கள், ஆசை, கோபம், மதிமயக்கம், பேராசை, திமிர், பொறாமைப் போன்ற உண்ர்வுசார்ந்த எதிரிகளை நான் என்னுள் கொண்டுள்ளேன். அப்படிப்பட்ட யானையைப் போன்ற பெருத்தபாபங்களிலிருந்து என்னை விடுவிக்க யானைமீது அமர்ந்து வலம் வருபவனும், அர்ஜுனனுக்குத் தேரோட்டியுமான ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியைச் சரணடைகின்றேன்.

          சசக்ராணி யஸ்ய விலஸந்தி ஜகத்ரதஸ்ய

            வேதாஶ்ச வாஜின இனோடுபதீ ச கேது: |

            தர்மோ ஹி தத்ரதிகபாலிதலோகஹேது:

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே|| 13

திருத்தேர் - எந்த பகவானுடைய உலகமாகிய இந்த ரதத்தில்,  வேதங்கள் குதிரைகளாகவும், ஸூரியனும் சந்திரனும் சக்ரங்களாகவும், அந்த ரதத்திலுள்ள பகவானால் காக்கப்பட்ட தர்மமே கொடியாக் விளங்குகிறதோ, அப்படிப்பட்ட அந்த அர்ஜுனனுக்காக தேரோட்டிய ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியைச் சரணடைகின்றேன்.

          யத்  ஸத்த்வமர்சிதபதம் சிதசித் ஶரீரம்

            நந்தஸ்ய தாம்ந்யலக ஶோபித முக்தரூபம்|

            லீலாகலாபநவநீதவிலிப்ததேஹம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே||  14

வெண்ணைத்தாழி கண்ணன் கோலம் - எல்லோராலும் பூஜிக்கதக்க திருவடியையும் அல்லது இருப்பிடத்தையுமுடைய ஸத்த்வம் என்ற நன்மையே உருவானவனும், அறிவுள்ளதும் அறிவற்றதுமான திருமேனியை உடையவனும், நந்தகோபரது வீட்டில் குழற்கற்றையினால் அலங்கரிக்கப்பட்டதும் மயக்கந்தருவதுமான வடிவத்தையுடையவனும், விளையாட்டுத்தனமாக வெண்ணையைத் தன் மீது  அப்பிப்பூசிக்கொண்ட திருமேனியை உடையவனும், அர்ஜுனனுக்காகத்  தேரோட்டிய ஸ்ரீ பார்த்தஸாரதியை நான் சரணம் அடைகின்றேன்.

            அஶ்வோ(அ)பி நிக்ரஹவிதோ வஶமேதி லோகே

            யாநீந்த்ரியாணி து மமாதிபலான்விதானி|

            ஆரூடவாஜினம் இமானி நிரோத்துகாம:

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 15

குதிரை வாஹனம் - எந்த இந்த்ரியங்களின் (புலன்கள்) மிகவும் பலங்கொண்டு வண்மையான முறையில் அங்கிங்கெனாதபடி அலைகின்றனவோ அப்படிப்பட்ட குதிரைகளைக் கட்டுப்படுத்தத் தெரிந்தவனிடம் அடங்குகின்றன. அப்படிப்பட்ட அடங்காகுதிரைகளாகத் திகழ்கின்ற  எனது இந்த இந்த்ரியங்கள் மீது சவாரி செய்து அவைகளை அடக்குவதன் பொருட்டு விளங்குபவனும் அர்ஜுனனுக்குத் தேரோட்டியானவனுமான ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியை நான் ஶரணமடைகின்றே்ன்..

          தேவ்யோஶ்ச கோமலதநூ பரிஷேசயந்தம்

            ப்ரேமாதிஶாயித த்ருஶா ஶிபிகாதிரூடம்|

            பீயூஷபூர்ணகமலாயதசாருநேத்ரம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 16

பல்லக்கு ஸேவை - தனது மனைவிகளான ஸ்ரீதேவி மற்றும் பூதேவியினுடைய மென்மையான  தேகங்களைத் தனது காதல் மிகுந்த பார்வையால் குளிர்வித்துக் கொண்டு பல்லக்கின் மீதமர்ந்தவனும், அம்ருதம் ததும்பும் தாமரைப்போன்ற  அகன்று நீண்ட அழகியக் கண்களையுடையவனும், அர்ஜுனனுக்காகத் தேரோட்டியவனுமான   ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியைச் சரணடைகின்றேன்.

          ரத்னானி கர்விதமநாம்ஸி உபகம்ய தம் வை

            அஶ்மானி கஶஂமலயுதானி அவிதுஸ்ஸ்வபாவம்|

            வஜ்ரைரலங்க்ருததநும் வரதம் வதான்யம்

            பார்த்தஸ்ய ஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே || 17

வஜ்ரகவச ஸேவை - செருக்கு/ திமிர் கொண்ட மனங்களை, அவை அழுக்கடைந்தக் கற்களென்று உணரவைத்தவனும், அதனாலேயே நமது அழுக்கடைந்த மனங்களை ரத்தினக் கற்களாக  மாற்றி அவைகளை வஜ்ரம் அதாவது வைரகற்களுடன் ஸேர்த்து அலங்கரித்துக் கொண்ட திருமேனியையுடையவனும், வரமளிப்பவனும், இல்லையென்று சொல்லாத பெரும் வள்ளலும், அர்ஜுனனுக்காகத்  தேரோட்டியவனுமான ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியை நான் சரணமடைகின்றேன்.

          ய: கைரவிண்யநதிதூரவிராஜமாந:

            ஸ்ரீபூஸமேதஶரணாகதகல்பவ்ருக்ஷ:|

            ஸ்ரீபாதசிஹ்னிதவரை: பரிசர்யமான:

            தம் பார்த்தஸாரதிமஹம் ஶரணம் ப்ரபத்யே ||  18

கைரவிணீ என்னும் அல்லிகுளத்துக்கு மிக அருகில் அழகாகத் திகழ்ந்து விளங்குபவனும், ஸ்ரீதேவி மற்றும் பூதேவி என்னும் தன் மனைவிகளுடன் தன்னைச் சரணமடைந்தைவர்களுக்கு விரும்பியதைத் தந்திடும் கல்பகமரமாக விளங்குபவனும், தங்களது திருமேனிகளில் பகவானது திருவடிகளைத் தரித்தவர்களால் (ஸ்ரீபாதம் தாங்கிகள்) செய்யப்பட்டத் திருப்பணிகளை களிப்புடன் மகிழ்ந்தேற்றுக்கொள்பவனும், அர்ஜுனனுக்குத் தேரோட்டியவனுமான   ஸ்ரீபார்த்தஸாரதியை நான் ஶரணம் அடைகின்றேன்.

ய: ஸ்தௌதி க்ருஷ்ணம் ஹ்யநயா ப்ரபத்யா பக்த்யா ச கோவிந்தபதாஶ்ரிதஸ் ஸன்|

து:க்கானி முஞ்சந்தி ததீக்ஷணேன கல்யாணமாப்நோதி தமீடகஞ்ச ||

இந்த ஸ்ரீபார்த்தஸாரதிப்ரபத்தி என்னும் ஶஂலோகங்களின் மூலம், மிகவும் பக்தியுடன், கோவிந்தன் மற்றும் க்ருஷ்ணன் என்னும் ஸ்ரீபார்த்தஸாரதிப் பெருமாளின் திருவடிகளை அடைக்கலமடைந்து எவனொருவன் ஸ்துதிக்கின்றானோ, அந்தப் பெருமாளின் கருணைக்கொண்டப் பார்வையால், அவனது வருத்தங்கள் எல்லாம் அவனைவிட்டு விலகி, அப்படித்துதித்த அவனை நன்மைகள் வந்து சேர்கின்றன. ஸ்ரீபார்த்தஸாரதி ப்ரபத்தி சம்பூர்ணம்

____

Tamil Commentary by : Dr. V. Sowmyanarayanan,

Read the Slokas and receive the blessings of the Lord.  Do share your views in the comments below and for further clarifications, drop a mail to the author: gkrishna0302@gmail.com